uh uh uh...be sure.....

here you are again
walking in the garden
where lovely flowers reign
seems you don't know where to begin

you passed me
for a while you smelled me
in a second you held me
with your hand you caressed me

i saw you smile
the spark in your eyes
that melts my petals
but then i never realized

you looked around
and leave me behind
a new flower you found
you threw me in the ground

seems you're never contented
you keep on walking and collected
flowers of good smell and color
to praise your amor

somebody comes in the garden
the moment you want to pick me again
but he already held me in his arms
protecting and caring with his warmth

why did you let me go
wanting me when somebody already do
you cant take me from him

you never choose me back then

complete my xmas tree

lights and decors in the streets
makes me think of regrets
why did I believe
that you would never leave


Should have put security
from this worlds uncertainty
but just when i need you the most
you go away without a cause


wrapping gifts and warming greets
how could i forget
those smiles with you
makes me feel anew


seasons coldness sway
why did you go away
please come back to me
complete my x-mas tree.

HIDE INTO THE BRIGHT SIDE

(A Life in the Country of Storm Road)
It was September 26 (2009), a cold, seems freezing breeze in the morning, welcomed the whole house with smooth breeze of chilling wind by the window. As what I usually does, I made a cup of coffee and watch news on television. After coffee, I cleaned and then took a bath. After fixing everything I might need, I open the internet shop where I work. No one spotted the difference in the clouds and the movements of the wind. It was a new day face with and nothing to worry about. Not until by 8:00 in the morning.
The rain started to fall and it goes heavier and heavier. I still got plenty of customers and all of them with there buddies and pals felt worried about the scenario, but not me. I already know last night that there will be a storm to come and I have partially prepared for it.Besides I got a bunch of buddies with me to help me just in case I will be needing help in the middle of the storm. Asking if am I that strong and brave enough to face it? Partially because I know how to swim just in case that the water might reach high level. Above all, I know He's with me all the time, wherever I go He'll be guiding me to safety. I'm confident enough to face the storm they are worrying with. Of course I already charged my mobile phone during the time the weather forecaster announces the coming of the storm.
Disaster? NO, its not what "Ondoy" just bring. He has brought so much real things, but it goes implied.During the experience of striving and struggling to stay away from storm prone areas, we always remember the Holy Rosary, am I right? But those days that you won a thousand in the sweepstakes, have you shared your blessings? Did you prepare yourself for any circumstances that you'll be needing His guidance? Probably, you didn't plan to have a romantic date with your love ones in the middle of waste segregation program held in your own street.Have you remember those recess time during your high school days? Where did you always put your candy wrapper? Your chips plastic, your soda can?
Those are simple things that matters much and could affect almost a half of your life. Did you saw the plastic wrapper floating in the river nowadays? That might be yours when you throw it unintentionally on the window of your Chevrolet, limousine or in the bus. We usually ignore those things knowing it could affect the safety of the mother nature we are inhabiting in.Looking on the other side of the reality's challenges will lead us to see whats the bottom line and what it's for. The coming of the storm every now and then in Asian countries is not new to each one of us. During storms, what we always see in the news are the evacuees, crowded relocation sites, relief operations, heroism of good ones who had saved some in the middle of the storm. But we seldom heard about whats the real bottom line of consequent appearance of the storms and how the environment reacts to it. storms are natures way of eliminating and controlling the rapid growth of population. It really depends on the environment and its composition in every country, effect of every storm. By building our habitat right in a strong foundation without doing any hazardous thing to a greener earth.
First of all, He brings joy to the squatter children when he gave them the artificial swimming pool road wide. He provides free shower to the children who cannot afford even a pail of water to take a bath.Its a momentous event that they will treasure 'till their adulthood. If only all of us thinks like a child, we could see all those real things. Those things that only children can appreciate brings smiles and laughter to the less fortunate ones.Ignoring the dirt in the water, still they enjoy the artificial road wide pool that the storm had brought. They savor the storm as a blessing for they will again enjoy a nice bath in which they cannot afford even a pail of it during summer time where water is a must and very in demand.
Secondly, the storm let the employees get some rest and share some times with their family. A moment that is rare and best thing to treasure. An emergency leave as what we can call it. An experience of sharing one story in the table with the whole family, the giggling innocents laughing for the fathers joke. How nice your boss will be if he could lend you one office time just to spend it in the table with your family talking about lighter things that digs deeper happiness.
Thirdly, it digs the deeper side of the Asian people. Help for each other showed off. Caring for the fellowmen, are the responsibilities that the storm heroes signed for. Unity amidst the calamity is great not just for the eyes of he humans but also in His eyes. Its flattering when you know that your fellowmen never leaves you the moment you are down and in need of help. The generosity of concern folks caters the evacuation centers. The last slice of bread in the table that maybe thrown away was sent to the needy and evolve into a sweet smile of a child that surpass the rumbling sound of his stomach.
Lastly, it was the lesson that he bring and planted on our mind and was hoping that we got the message his storm clan was trying to let us know with. To save and protect the mother earth that's starting to sink in junk we are doing. Those storms were starting to remove some areas on the map. It were not remove in mass destruction for God wants us to prepare. Just like His judgment it will come like a theft in the daylight or in the midnight were everybody is asleep. We should be prepared, we should fold our cloth and ready them in the closet where we could get it fast the time the judgment comes. But the judgment will come as fast as a blink of an eye where no one can prepare their goods and necessities for the destruction of the wicked.
Every second counts, every drop was as precious as the highest treasure in the universe, that each one of us should be alarmed for the coming of the judgment and their death. We should not be afraid of death, it was the God we should put first in mind, of what will He judge on our life. On how we spent it in the world of temptations aiming to destruct His Power.
We already got the lessons from the storms that passes us by. Its intended for the preparation for the next storms to come.
Its not just literally means that there will be a storm like Ondoy to come this 2010, its implied that we should preserve mother nature to prevent revenge from the environment.
Now that Falcon has come and did almost the same thing as Ondoy did. The scenario will still be the same. Nothing will change, and the world will never change. You should experience it by your self. The power is in your hand. Storms or typhoons are expected to come and visit our country. It is our own duty to do the preparations and be ready no matter how strong the storm will come. The rain will never turn into flood if you learn to clean your canals and you knew where to throw the trashes in a proper way. Stop blaming each one of us, why not start it on your own.
Self discipline is the primary count to start the battle of re greening the earth just as before. Universal change will start on each one of us to benefit the whole bio treasure. What is planted now will be ripped by next seven generation. Its not a food coloring that will color immediately right after you pour it in. It takes time to regenerate the broken piece of mother earth.
Taking the right steps today will lead to a better way for the generation to follow. We should not worry about dying, we should take everything on the brighter side so we could see those hidden treasures and gifts behind the hardships it brings. Because after the storm there is the rainbow arching the world to show that life's still colorful.
That the sun will appear just right after the clouds are gone. Above all the challenges amidst the calamities, still we stand strong keeping the passion for each other still glowing and always available for each one of us to help in time of hardship. Just like what my father had always told me, "life must go on". All these things happening unto us are entitled to be charged to experience,these should not be buried to forgotten past. Holding these as a guiding lesson as we strive to survive the life's struggle in the near future will lend us at least a bunch of strength to conquer life.#

turtle neck...off shoulder to add height...and a bone like one sided design to show thinner you...with the slit on the right waist line to boast sexiness...

...................my concept of simple eye catching casual gown...in brown and yellow....

para kay inay.......



Salamat sa iyo inay, ang aking matiyagang naging gabay, ang matatag na tanglaw, at ang mapagmahal na nag-bigay.

Pasensya ka na inay kung siyam na buwan din akong namalagi sa tiyan mo, medyo mahina talaga kasi ako. Naalala ko,
wala pa akong buto nun, maingat mo akong karga. Ang pagdidisco ay itinigil mo pa para lang wag ako mapaano.
Alam ko, kahit ayaw mo ng gulay, ay tiniis mong kainin ang mga binibigay ni lola, para daw lumusog ako.
Ipagpaumanhin mo rin kung naging sanhi ako ng walang humpay na pagsusuka mo kada umaga, at kung naamoy mo ang
paboritong pabango ni papa. Paumanhin din sa mga gabing hindi ka makatulog ng maayos dahil naglilikot ako sa loob
ng sinapupunan mo. Sa mga pagkain na di mo makain, patawad, hindi ko sinasadyang iyon ang magiging kapalit ng
pamamalagi ko sa tiyan mo. Kahit sintunado ka ng kunti, salamat po sa mga gabi na kinakantahan mo ako ng mga
awit na kay sarap sa tenga, lalo na iyong themesong nyo ni papa. Kahit medyo luma na, gustong gusto kong
pakinggan sa tuwi-tuwina. Tuwing umaga, pinapasyal mo ako sa parke, kahit di ko nakikita, nararamdaman ko ang
simoy ng hangin na pumapawi sa pagod mo. Naririnig ko rin ang halakhakan ng mga kapwa mo nanay dun, habang
nilalaro nila ang kani-kanilang sanggol. Dahilan upang lalo mo akong alagaan. Alam kong excited kayo ni papa na
makita ko. Kahit mahirap sa iyo ay kakayanin mo, para sa kapakanan ng buhay ko. Tuwing hapon, binabasahan mo pa
ako ng mga kwento tungkol sa mundong ibabaw, na nagbibigay sa akin ng tuwa. Naeexcite din akong lumabas, upang
makita ang masayang mundo na ikinikwento mo. Tapos, habang nag-gagantsilyo ka ng mga magiging gamit ko,
pinapatugtog mo ang mga nakakbuhay na awitin, pasensya ka na kung nasisipa kita minsan, napapaindak lang talaga
ako.

Nung araw ng huli kong pamamalagi sa tiyan mo, medyo huramintado ako, pasensya na. Excited lang ako lumabas.
Sa wakas, makikita ko na ang mundong ikinikwento mo. NAkikita ko ang mukha mo na bakas ang pamimilipit sa sakit.
Walang akong magawa, hindi ko alam paano lumabas, pasensya ka na kung nahirapan kang ilabas ako. Kahit halos
mawalan ka na ng hininga, ay pinilit mo pa rin na ilabas ako. Alam kong maari mong ikamatay ang pagsilang sa akin,
ngunit hindi kasumuko. Salamat inay. Ang aking pag-iyak ay ngiti ang idinulot sa mga labi ninyo ni papa. Sa kabila
ng lahat ng paghihirap, ay nababatid ko ang labis na tuwa sa mukha ninyong dalawa ni papa.

Nung di pa ako marunong lumakad, salamat sa pag-aaruga mo sa akin. Sa pagpunas sa mukha ko tuwing nadadapa ako
kung saan saan. Sa pagpunas ng pwet ko, tuwing popopo ako, sa mga wewe ko na bumabasa sa higaan natin na matiyaga
mong nilalabhan. Kahit amoy panis ako, hinahalikan mo pa rin ako. Tuwing gabi, kahit puyat ka iy pinapadede mo
ako. PAsensya na kung medyo marami kang eyebugs nun, di ka kasi makatulog ng maayos, dahil panay ang iyak ko.
Patawad din kung hindi mo pwedeng puntahan ang birthday ng best friend mo dahil walang maiiwan na mag-aalaga sa
akin. Salamat at hindi mo ako ipagkakatiwala sa kahit na sino. Salamat sa pag-aaalala mo inay.

Sorry sa mga pagkakataong nakatingin sa iyo ang lahat nung minsang nagsimba ka kasama ako, dahil di ko napigilang
pomopo. Sorry nung natapon ko ang bote ng gatas na pinaghirapan mong itimpla. Hindi pa kasi ako marunong magbalanse
sa paghawak ng mga bagay bagay. Ngunit imbis na magalit, tinuruan mo akong tumayo. Tinuruan mo akong lumakad.
Ang unang hakbang sa buhay na ginawa ko ay utang ko sa inyo.

PAsensya ka na kung nahirapan kang habulin ako nung marunong na akong lumakad. Normal lang daw kasi sa amin ang
maging malikot, kaya nakangiti ka lang habang binabasag ko ang mga flower vase na nadadaanan ng malikot kung
kamay. Pasensya na rin kung pomopopo ako kung saan saan. MEdyo maamoy na dahil sa mga pinagkakain ko, pero
matiyaga mong nililinis. Salamat talaga.

Salamat din, dahil natuto din akong magsalita. Kahit puro mamamamma lang at papappapa. Gayun pa man,
labis ninyo akong inintindi sa mga salita na nais kong maiparating.

Kaya lang, nung natuto akong magsalita ng maayos, medyo may mga mura akong natutunan. ngayon na kaya ko nang
buksan ang ref mag-isa, wala na akong pakialam, inuubos ko ang lahat ng gusto kong kainin
kahit ang masayang ang iba. Nasisigawan ko rin kayo sa mga panahong pinipilit nyo akong gumising ng maaga, at sa
mga pagkaktaong ayaw kong maligo, pinapaliguan nyo pa ako, huwag lang ako magmukhang dugyot sa harap ng mga kalaro
kong wala din namang pakialam kung naligo ako o hindi.

Gusto ko pong malaman nyo na okay lang na paluin niyo ako tuwing nagpapasaway ako. noon galit ako tuwing pinapa-
ngaralan nyo ako. Ngayon ko lang nalaman na kailangan ko pala iyon upang hindi ako lumaking walang galang.
Lahat nang hini ko naiintindihan nun, napagtanto ko ngayon. Ngayon na nakaharap na ako sa tunay na mundo.
Hindi ko alam nun na kay hirap pala na maghanapbuhay. Na ang mga sinayang ko noon na mga pagkain, ang mga baon
na pinambibili ko ng mamahaling kape sa isang coffe chain, ay dugot pawis palang pinagtrabahuan ni papa para
mabigyan lang ako ng baon.

Sa mga gabing nilihim ko na bumagsak ako sa exam ko, patawad po, takot po kasi akong mapagalitan ninyo. Hindi
ko po kasi alam na para sa ikabubuti ko ang mga sasabihin ninyo. Na tutulungan nyo lang akong maging maayos ang
pag-aaral ko, at hindi ang pasamain ang loob ko tuwing binabawasan niyo ang baon ko. Kahit mahirap lang tayo,
napakayaman ko sa mga pangaral, na kahit basahin ko pa ang lahatng libro, ay sa inyo ko lang matutunan.
Na kahit sigawan ko pa kayo, na kahit isnabin ko pa kayo minsan, at kinaiinisan, hindi magbabago ang katotohanang
mahal niyo ako dahil anak niyo ako at hindi dahil sa magandang bagay na dapat mahalin sa akin.

Na pakiramdam ko lang pala yung tila malli ko lang ang tinitingnan ninyo, dahil kahit gaano pa karami ang mali ko.
Andiyan pa rin kayo para alalayan ako sa lahat ng bagay. Na kahit halos mamatay kayo ay isnugal niyo angbuhay ko,
makita ko lang kung gaano kaganda ang mundo. Salamat po.

Naiintindihan ko po kung bakit kailangan na mapagalitan ninyo ako minsan. Kung bakit kailangang bawasan ang allowance
ko. Dahil kahit anong mangyari, sa kabila ng lahat ng kapalpakan ko, ay ang pagmamahal ninyo na bumabalot sa
lahat ng mg aiyon upang ang matira na lang ay ang mga mabubuti kong nagawa. Tulad ng minsang isang umaga ay
matagumpay akong nakabangon ng maaga ng hindi na kayo namamalat sa kakasigaw. Simpleng bagay, kumpara sa mga
nagawa ninyo, ngunit labis ang tuwa ninyo.

Alam kong sa lahat gagawin ko, kahit ibalik niyo pa ako sa sinapupunan niyo, ay hindi ko mababayaran ang mga
utang na loob ko sa inyo. Hindi pa kasali ang materyal na bagay. Kung uulitin ang buhay ko, kayo pa rin po ang
pipiliin kong nanay. Ang nanay na nagpunas ng puwet ko nung hindi ko pa alam ang dumi ng popo. Ang nanay na
tumatabi sa akin kahit mabaho ako. Ang nanay na nagpupuyat para bantayan ako tuwing nagkakasakit ako. Ang nanay
magturo sa akin maglakad. Ang nagturo sa akin magsalita, ang masipag na humahabol sa akin tuwing tumatakbo
ako ng walang pakialam kung mababangga o hindi. Ang nanay na matiyagang ihatid ako sa iskul. Ang nanay na
sinasamahan akong magpuyat s mga assignments ko. Ang nanay na ipinagluluto ang crush ko. Ang nanay na pinaplantsa
anh damit ko, ang naghahanda ng damit ko bago umalis. At kung ano ano pa. Higt sa lahat, ang nanay na pinupunasan
ang luha ko sa mga pagkakataong wala akong karamay. Sa mga talo, sa mga sakit sa puso, sakit sa bulsa, sakit ng
katamaran, at kung anu ano pang sakit, lagi kang andiyan at handa akong damayan.

Sa lahat, masuklian man kita o hindi, nais kong iparating sa iyo ang aking taos pusong pasasalamat. Inay, the best
hero God had sent to me.

...................and this one.........whoah.......

a new version of 3/4 i tried to wear... but i just cant sew...hahahaha

a blazer design i found in my mind during boring times....i decided to draw and tried to post if somebody might like it...

atin pang balikan..............sa puso ko ikay may kinalagyan

parang kahapon lang ang enrollan,

akin pang natatandaan, mga harutan sa daan.

walang humpay na tawanan habang nasa pilahan.

di matapos tapos na enrollan atin pang pinagkakasiyahan.

sa bawat pagsusulit na dumarating.

kanya kanyang diskarte din

aral sa tambayan

aral sa silid aklatan

pagsusulit na katakot-takot

pasasaan ba't itoy matatapos

si titser na laging nakabusangot

ewan ko ba bakit di ko malimot.

tsismisan sa canteen,

kunyari kumakain

iyon pala'y nakatingin

sa mga cute na dumarating

sa pasilyo aking hinihintay

crush kong, mata ay mapungay

ngiti tumutunaw sa pagod

ng buo kong mag-hapon

mga pasyalan pagkatapos ng klase,

galaan, manonood ng sine

kasama ko si pogi

na sa akin ay nabighani

sa pagsapit ng hapon aking napupuna

pag-aaral koy walang kasing saya

mga masasayang kasama

kaklasing walang kasing ganda

bukas makalawa

tayoy magkakanya kanya na

masasayang kulitan

tiyak mapapalitan na

tatahaking landas medyo seroso na

gayun pa may aking laging babalikan

kahapong tila walang hangganan.

masayang pagsasamahan

kailanmay di malilimutan.

kayong aking mga kaibigan

nagpatibay sa aking katauhan

pinunan ang pangangailangan

upang mabuo ang pagkataong

inyong hinangaan.

ikaw na labis kong minahal

inspirasyon sa aking pag-aaal

ngiting pawi sa kaluluwang pagal

puso koy iyong tinuruang magmahal.

Nay, tay, kahit akoy pasaway

minamahal ko po kayong tunay

aausin ko ang aking buhay

huwag na kayong malumbay

san man mapadpad

san man dalhin ng liwanag

gunitang sa inyo nakamtan

aking hindi kakalimutan

sanay maaaari pang balikan

masasayang tawanan

ang minsang iyakan

na nagpatatag sa ating samahan.

mahal kong kaibigan

nakatatak ka sa aking pusot isipan.

hindi kita kakalimuan

dahil sa puso ko ikay may kalalagyan.

MISSING YOU

Amidst the rain of loneliness
Under the neon lights, here ink runs
Wisdom of missing, emptied down
Thoughts and memories, in mind comes



Yesterday were nothing
'coz today's missing
What would for tomorrow it brings
Would you still come, my spring.




Divided by oceans
Separated by islands
Distance weren't near
Yet in my heart your here




The rains giggle your voice
The air whisper your song
The thunder shouted your name
The lightnin' pictures your smile



Will you hear when you cant listen?
Would you watch though you cant see?
Why didn't you feel, cant you sense?
Will you know I'm missing you?#



by: JONAFE YABOT

carry me on your beak again.....

peace, what is this?
that's what they call it
when we're together
hanging in a tree
i saw you flee
gliding so high
aiming upright.


soaring the sky
i heard you sigh
had nothing to hide
from your partner in time.
my sun is about to rest,
my night is whispering hello
the darkness is coming
I'm afraid it'll have me shivering

the night has passed
cant make it back
got nothing to do
but to lie down my back
holding my tears
covering my ears
closing my eyes

cant stand to see us
departing eyes to eyes
wanna hold back the tears
while you're going away
do wanna hear your sobs
as you part with your lovely graceful glides

even in my death
here i will be to wait
lying so lame
waiting for your time
i know in future lies
the hope to put back in tie

the noise will end
the crowd will settle then
those wary eyes will be cover with bright smiles
those tears will be dry with giggles
the sun will rise again
the sky will turn to pink preparing to shelter the valley
the green grass will be covered with sheep's on peace
the fishes will then join the cooling sea breezes
swimming with the unending waves

the birds will fly in freedom
and you my beloved darling,
will carry me on your beak again.

is life really a road?

oh my God, its been long time since i visited my blog. im pretty busy this past few days with nothing but summer things preparations.

well, while doing those choosing-the-bikini things to making a beach-ready-body, i'm struck with the thought in my mind. i've been thinking this thought for quiet a long time but thank God, at last i got this opportunity now.

what can you say if im goona ask you if life is really like a road.

for me, its not really, its just some sort-of or kinda thing.

first, the ROAD SIGNS, it made you choose which way to go clearly. you will directly know the name of the road you are going to take. it will also let you know which way it is leading you to go. but life isnt like that, suddenly, there turns which will lead you to mske a harder decisions not knowing what it will result to.

second, the TRAFFIC SIGNS, it tells you stop and give way to the others, telling you when to go and when to rest. but life, if you will not read it properly, you will never know when is the proper time for you to rest or slow your pace and give way to the others. if you're eager enough, you might just go and go ot even knowing if you had already abuse somebody, if you had already overpass someone whom you should have taken with you in the road with you. well i guess you get what i intended to say. someone like persons wanting to share the travel in life with you.

third, the ROAD TRAFFIC INFORCERS, they let you know that you are over speeding or making some wrong doing in the road, letting you get the penalties, letting you know what your doing in the road, making you stay on the right lane, and respect other travelers. while in life, tough you may got some guardian and friends, you might still do your things good or bad, for they will not force it you talking the bias thing. they love you abd will make you choose your happiness first before anything else. this will make you leave the right or wrong decision, thinking that you should choose it as long as your happy.

fourth, hehehehe. im running out of time, so i'll be back for more discussions, thanks for reading,

critics

it was a great challenge for each one of us to face critics and preparing how to take their criticism.

Some people say, they are pleased to be criticized. Yes, partially, they are saying the truth. But deep inside of each heart, there's a question, asking what are those things they didn't put into to make them look almost perfect. Almost perfect for no one's perfect, and to be away from criticism.

Critics always say they criticize for the benefit of the one being criticized. IT might let them know what to improve and to change. It can challenge each heart to do more, think more, and aim high.

But what are those things beyond the brighter side, that we can see as a leak to criticism.

As my teacher in English old me to use euphemism to minimized one hear and mind from heavy thoughts that might hurt their feelings.

Each were created unique from each other. If one can handle criticism as a challenge, somebody might be afraid to be criticized.
That might be the reason perfectionist are born. They are afraid to be criticized that's why they've always wanted to be perfect. They planned their life to be flawless, smooth, and straight.

It may alarm the critics to say things in accordance to the heart of a person. Coz' even a word can change ones perspective in life. It's a make or break word.

To put some lessons to learn for the critics that criticized as if there's no second chance, I collected things and situations that might result from criticism.

1. initiating argument and debate
Every after criticism, confrontations may follow, that could leak the main issue into more tangled problems from the past. This will not just affect the main person but also the persons surrounding them.

2.destructive effect
We cannot avoid sensitive persons. They scattered anywhere,hanging around. To the point that critics may hit them unintentionally. They often react just keeping their concerns secretly. Feeling the pain inside their heart that no one know. It can reduce their confidence. Aiming low and dreaming none for their life for they are afraid to be criticized again. They will feel they are incompetent.

3.discrimination
Once criticized person may try to avoid the crowd because of hurt feelings. It will serve as a blocking wall for them to face the reality and to socialize to grow as a mature being.

Hoping that critics will get my point, i wanted you to write down or comment on how you criticize. when was the last time you are criticized and how you respond.
Almost all of us, responds to criticism the way we criticize. Sometimes people who love to criticize afraid to be criticize.
Well we better accept each differences. It's just that we are different from each one of us.

tnx for reading,

kailan ba maghihilom?

bibig man ay nakatikom
sugat ay di pa naghihilom
sakit ng pagkabigo
sa puso ay tinatago

nakayuko ang mga mata
ayokong may makakita
kaluluwa ay lumuluha
lihim na nagdurusa

ayaw kitang sabihan
takot akong inyong malaman
mga pighati't kabiguan
mga pangarap na binitawan

huwag mo akong kaawaan
sususbukan kong kalimutan
ng hindi na masaktan
at pait ay di na maramdaman

bukas magkakakulay din ang langit
ibubulong sa simoy ng hangin
na ulap ay hawiin
sa himpapawid, ngiti ay iguhit

nakatingala man ako sayo'y magkapantay lang tayo..

Wag na lang kaya!!!!!


Ako ay pagpasensyahan, ngunit sadyang di ko lang mapigilan itong aking pagdaramdam. Bato bato sa langit , ang matamaan blessing,. Sa mga tatamaan sanay inyong makuha ang mga puntong aking nais na inyong mabatid. Kailanman ay di ako tutol sa lesbianism. Natural lang sa nilalang ang madala sa bugso ng damdamin.Peo hindi kaya tila sobra naman ang mga ginagawa nila?

OO nga at napakarami nilang bagay na nagawa sa lipunan. Sila ay kapakipakinabang na mga mamamayan, Ngunit hindi sa paglalahat, nakakapanglumo ang katotohanang tila binababoy ng iilan sa kanila ang imahe na kanilang ginagaya.

Hindi ako galit sa mga bakla, marami akong mga kaibigan na bakla. Ngunit nakakaalarma lamang na marami sa kanila ang sakit na rin ng lipunan. Kung ang mga tunay na babae ay may mga mababa ang lipad na nagiging sanhi minsan ng pagkalat ng mga di kaayayang mga sakit, sa mga bakla naman ay mga imoral na pumapatol ng kapwa lalaki sa at may pasambasamba pang nalalaman.

Natutuwa ako na may mga taong umiidolo sa imahe ng kababaihan at nagpapatunay na isang magandang ehemplo para gayahin nila. Ngunit napasobra naman yata ang paggaya nila, Ang normal na babae ay umuuwi sa bahay bago pa man sumapit ang dilim, liban na lang kung may inaasikaso sa labas. Ang normal na babae, hindi nagsusuot ng gipit sa telang damit sa napakaraming tao at sa mga banal na lugar, liban na lang kung ang babae ay naimpluwensyahan ng makabagong paraan ng pamumuhay.

Hindi ako nanglalahat, ako'y nagpaparinig lamang sa iilan upang kanilang malaman na may hindi magandang dulot ang kanilang ginagawa. Tulad ng iilang kababaihan na walang respeto sa sarili at nagpapababa ng dignidad ng kababaihan.
Paano magkakroon ng respeto ang kalalakihan sa lipunan nating mga babae kung tayo sa sarili natin ay walang respeto.


Hindi pagandahan ang labanan, paglipas ng panahon, ang makinis mong mukha ay mangungulubot na rin, mawawala ang iyong sinasabing ganda. Ang matamis na ngiti ng iyong mapupulang labi ay mapapalitan ng ngiti ng pagsisisi sa mga ginawa mo na sadyang di mo na maibabalik. Kailan may di pa nabali ang kasabihan na "nasa huli ang pagsisisi".

Ika nga, ang mga bagay na iginuhit mo sa iyong libro ng buhay ay mababasa hanggang sa ikapitong henerasyon ng iyong lahi. Kaya ang lahat ng mga kahihiyan na iyong gagawin ngayon ay tatamasain ng iyong mga kaapoapohan. Sayang, iniidolo ko pa naman ang mga bakla na nakakagawa ng mga extra ordinary things ika nga.

Walang problema sa pagiging bakla, sana lamang ay wag sumubra, dahil nakakaumay tingnan at masyadong masakit sa mata ang mga bagay na hindi naman talaga ginagawa ng tunay na babae.

MAgpaopera at bilhin nyo man lahat ng kailangang bilhin upang maging isang tunay na babae, kailanmay hindi nyo matatamggal ang manipis na hibla na naghihiwalay sa tunay na babae at sa mga bakla.

Hindi kayo magiging tunay na babae sapagkat kami lang ang nakaranas ng buwanang dalaw na madalas nakakasira ng aura ng araw. Kami lang ang nagbibitbit ng bata sa tiyan sa loob ng siyam na buwan. Kami lang ang nagsisilang ng sanggol na naglalagay ng isa naming paa sa hukay ng libingan.

May mga natural na proseso na dinaranas ang isang babae na kailanmay hindi magagawa ng mga bakla. Kaya kahit anong gawin nyo, hindi kayo maging katulad namin. Maaaring mas umangat kayo sa amin sa halos napakaraming aspeto ng lipunan ngunit hindi nyo mababago ang katotohanan na kayo ay fan lamang.

OO fan lamang namin kayo na pilit ginagaya ang imahe namin ngunit di niyo magagaya ang katauhan namin. Magkapalit man ang lupa at langit ng disposisyon sa mundong ito, hindi nyo maikakaila ang katotohanan na kami ang tunay at nagtatag ng mga tunay at makataong pamantayan ng mga bagay na tunay na ginagawa ng mga kababaihan.

Ngunit sa likod ng lahat ng aking obserbasyon ay di ko na maibabalik ang mga nangyayari ngayon. Kailangan ko lang ay mapag-aralan ko na tanggapin ko ang presensya nyo sa lipunang ito. Na kung tutuusin ay napataob nyo na ang halos karamihan sa kababaihan sa maraming larangan. Hindi maitatago ang kagalingan nyo sa larangang tinatahak ninyo.

Marahil sa paglipas ng panahon ay matatanggap ko rin na may fans ako na kasing adik nyo na pati ang imahe ko ay ginaya nyo. Sanay turuan ako ng panahon na intindihin ang mga bagay na inyong ginagawa at matutunan ko ang diskarte niyo upang makagawa ng mas mabuting hakbang para sa pakinabang sa parehong karera ng bakla at kababaihan. Isang hakbang para sa pagbabago na magbibigay ng kaayaayang resulta sa nalalapit na hinaharap.

Matutunan ko rin ang mamuhay nang may fan na pilit akong ginagaya, na halos ibuhis at isakripisyo na ang sariling karera makuha ang lang ang nais ang maging isang ganap na babae kahit sa anyo man lang. Tanggalin man ang pagiging bakla ay pihadong magagawa ng isang tao ang kanyang talento sa pagkat ito ay natutunan simula sa pagsibol ng kanyang kaisipan hanggang sa pamamahinga at pagbawi ng kanyang hiniram na kaluluwa.

MInsan aking nasaisip kung bakit ko dinidscriminate ang mga tulad niyo na may napakalaking naambag sa lipunan lalo na sa pagpapaganda. Kung di na lang ako manahimik at hintayin na lang ang mga pagbabagong aking hinihintay na mangyayri pagkatapos na magising ang kahat sa himbing ng panlilinlang naningning ng bantayog sa karera ng buhay.

Ngunit tila hindi na mangyayari iyon sapagkat ang lahat ay tanggap na ang mga pagbabagong hindi inaasahan. Kaya imbis na magreklamo at magpahaging ng mga hinanakit ay makisabay na lang sa agos ng panahon. Sa gitna ng paghihimutok, nasabi ko, wag na lang kaya


Ang kathang ito ay nilikha hindi para ibaba ang dignidad ng mga bakla. Hindi rin para idiscriminate ang mga bakla, kundi upang maiparating ang kunting saloobin tungkol sa pang-aabuso sa karapatang pantao. Upang pantay pantay na makuha ng kababaihan at mga bakla ang respeto na tila inaalis ng mga iilan na walang pagmamahal sa sarili.


PEACE SA LAHAT!!!
SALAMAT SA PAGBASA,

elise

umikot ang mundo ko para sayo
kung ibig mo ay sa iyo lang ako
paglisan moy ikalulungkot ko
wag mong kalimutan itigil pag-ikot ko

paghinto ay di ko alam
sana ituro mo bago ka lumisan
para na rin sa iyong kapakanan
ng di ka maabala kalaunan

nagkahalaga itong buhay
ng mahawakan ng malambot mong kamay
pagsisilihan ka ng buong-buo
hanggat akoy kailangan mo

wag mo ring kaliumtan
ako sanay alagaan
paliguan rin paminsan-minsan
akoy nadudumihan din naman

patawad kung ikay naiinitan
pagkabrown-out sa kabahayan
pagkat akoy di kuryente lang
at di makinang electric fan

Pwede ba?

uha! uha! uhah!
pagkapanganak pa lang, nakikita na sa akin ang kahinaan na taglay ng isang nilalang na napapabilang sa amin. Sa bawat uha ay nababatid ang pagiging mahinhin, mahiyain, at malambot na personalidad bilang bahagi sa lipunan na lakas ang batayan at tapang ang pinagbabasihan upang ,makamtan ang paggalang na pinakaaasam.


Kahit nung ako ay natuto ng magsalita at makisalamuha sa kapwa. Maynika at bahay-bahayan ang unang pinalaro sa akin. Kapag ka si itay ay papanhik nang bukirin upang mamitas ng sariwang gulay o ang gumala sa parang para manood ng mga ibong naghaharutan sa himpapawid, si kuya lagi ang kasama. "Bakit?", ang tanong ko kay itay, simpleng ngiti at ginugulo pa ang buhok ko nang sabihin niyang,"hindi ka bagay doon, di mo magugustuhan ang pumunta dun,sapagkat madudumihan lamang ang maganda mong damit. Dito ka na lang sa bahay, tulungan mo na lang si nanay na magluto upang may makain tayo pag-uwi namin ni kuya mo."
Sobra naman itong si tatay, alam na kaagad kung magugustuhan ko o hindi ang pagpunta sa parang. Hindi nya siguro alam na nun pa ma'y gusto ko nang maglakbay sa mga parang at umakyat sa mga bundok. Isa din akong adventurera.


Pagbalibaligtarin man ang mundo, hindi maikakaila na kahit anong tapang namin, may isang bahagi sa pagkatao namin na malambot, iyon ay ang mga puso namin. Sa kabila ng bawat nagmamatapang na mukha ko ay ang isang malambot na parte ng pagkatao ko.

Ang parte na madaling umangal sa tuwing nakikitang may inaabusong kapwa sa lipunan. Na siyang madalas kinanaiinisan ng iba dahil masyado lamang sensitibo at wala namang mapapala kapag ka nagreklamo sapagkat madalas, ang reklamo ng kababaihan sa lipunan ay di pinapakinggan at ipinagsasawalang bahala.

Ang parte na madalas sabihing maarte sapagkat napakaraming alam na kapritsuhan na nais gawin ng iilan. Halos sa lahat ng mga bagay ay makikita namin ang mga detalye na kinakailangan upang lalong maging kaaya-aya tingnan lamang.

Ang parte na madalas nagiging dahilan kung bakit sinasabihan kami nang malambot at hindi marunong lumaban. Ang parte kung saan, kahit na ano pa man ang gagawin sa amin ay naririyan at lumalaban kahit nahihirapan. Na sa kabila ng karahasan ay marunong magpatawad sa gitna ng laban at magmahal ng walang kapalit na inaasahan.

Ang pusong nagtatanong paminsanminsan kung bakit ang baba ng tingin nila sa mga kababaihan. Kung bakit tila hindi kami iginagalang. Dahil ba kami ay babae lamang? OO nga at napakaraming mga bagay ang inyong nagagawa na hindi namin nakakayanan, sapat na ba ang mga iyon upang kami ay aba kung ituring?

Kung may mga bagay na panglalaki lamang, may mga bagay na pambabae lamang. Kaya kahit magkaiba ang ginagampanan natin sa lipunan ay tiyak na pareho ang dahilan.
Ang umangat sa karamihan at igalang tulad ng iilan.

Hindi naman sa lahat ng pagkakataon maganda ang mas angat na antas sa lipunan. Ngunit ayaw mo ba ng kunting galang? Kunting galang na babaunin hanggang sa libingan. Galang na nakasulat sa kasaysayan ng buhay ng bawat isa, higit sa kayamanan, pag-aaring walang kapantay

pwede bang pahiram muna?

pahiram muna?


"lahat ng itinanim, mataba man o hindi, pagdating ng tamang panahon, aanihin ng may-ari, sa ayaw at gusto ng mga mag-aani."


Masakit man pero kailangan kong tanggapin. Tumatandad na si ama, ang dating malalakas na tuhod na humahabol sa akin tuwing tatakbo ako kung saan ay nanghihina na. Wala nang magawa si ama kundi ang panoorin ako habang naglalaro.

Ang katawang kanyang pinagmamalaki noon ay tila lantang gulay na. Nanunuyo at may bahid ng kalungkutan. Kalungkutan sapagkat hindi niya alam kung sino na ang titingin sa kanyang pinakamamahal na munting supling.

Ganun nga talaga ang buhay. Lahat lumilipas, walang bagong di naluluma, lahat ng malalakas manghihina rin. Ika nga gaano man katigas ang bato, sa mumunting patak ay naaagnas. Si ama, malapit ng anihin ng nagtanim sa kanya dito sa mundong ito. Unti-unti na siyang iginugupo ng mga sakit na dati ay malayo mong isipin na mararamdaman niya. Madalas na siyang nahihirapan huminga, sumasakit ang kung ano-anung bahagi ng katawan niya.

Pero sa gitna ng mga pangyayaring ito, ay ang mga puso na isang saglit ay naging sakim, sakim dahil nais nilang magdamot. Nais nilang ipagdamot kay ama at sa kanyang may-ari ang pagkakaisa ulit. Sakim man, hindi nila matanggap sa kanilang musmos na mga puso ang paglayo ng kanilang pinakamamahal na ama.
Ayaw nilang mawalay sa kanila ang taong nagturo sa kanila na tumayo dito sa mundong ibabaw, may yaman man o wala. Sapagakat ang bawat isa ay pinagtibay ng pananampalataya at pananalig sa lumikha. Sapagkat anng lahat ng kanyang nilikha ay isang obra na may natatanging katangian na kailan may walang makakapantay. Sa pagkat lahat ay ginawa ng may pagkakaiba.

Ang tapang ko marahil kung masasabi ko ang lahat ng ito ngayon ng tuwid at walang bahid ng pagdaramdam at hinanakit. Hindi, tao lang ako na kailan may hindi naging at magiging perpekto sa mata ng tao at sa hibla ng bawat tadhana ng bawat isa, dahil hindi Niya tayo ginawa para maging kapantay niya. Ginawa Niya tayo kawangis Niya at at para magsilbi sa kanya kapalit ng isang maginhawang buhay dito sa mundong ibabaw.

Kung totoo ang balat sibuyas at plastik na tao marahil isa na ako roon. Buong galak kong pinupuri anng Maykapal sa aking mga sulat gayong sa loob loob ko ay may mga tanong na nagnanais ng malalim na mga sagot. Alam kong kasalanan ang pagdudahan ang kabanalan ng Poong Maykapal. Pero hindi ko maiaalis sa aking mapangahas na isipan, ang mga "bakit" na naghahanap ng mga kaliwanagan.

Masakit ang hampas ng katotohanan. Madaling sabihin ang pagtanggap nung hindi pa ako ang nasa sitwasyon. Madalas sinasabi ko sa mga kakilala ko na tanggapin na lang ang katotohanan para wala ng ingay at gulo. Hindi ko mahanap ang dahilan noon kung bakit may mga taong hindi matanggap ang katotohanan.

Tama sila, pag ikaw ang nasa loob ng puzzle hindi mo alam kung pano lalabas at pano ianalisa ang bawat liko na iyong tatahakin. Samantalang iyong mga nasa labas ay malayang makakapag-isip kung pano mahahanap ang solusyon.

Walang problema sa akin, maluwag kong tatanggapin sa puso ko ang mga bagay na mawawala sa akin. Alam kong darating ang araw na tulad nito, kung saan isa isa mong kukunin ang mga mahahalaga sa akin. Una ang pinakamamahal kong lolo, sumunod ang mga pinsan ko na maaga pay kinuha mo na. Kung paano ko natutunan na tanggapin ang paglisan nila sa buhay ko ay ganun ko rin pag-aaralan ang paglisan ng mga susunod.

Pero nakikiusap ako, wag muna si ama. Buong buhay ko ginugol ko sa iba pang mga bagay. Sa pag-aaral ko na umagaw sa mga panahon na sanay magkasama kaming dalawa ni ama. OO napakaraming biyaya at tagumpay ang naranasan ko sa panahon ng aking pag-aaral. Marami-rami rin akong naipanalong mga paligsahan kapag utak ang pinag-uusapan. Tinuruan niya ako kung paano hasain ang utak ko. Tinuruan niya akong lumaban sa buhay. Pero hindi ako lumaban kasama siya. Nagpadaig ako sa sarili kong kagustuhan. Ninais kong mamuhay mag-isa.

Nung hindi niya na ako kayang pag-aralin, umalis ako ng bahay. Nung panahong nag-uumpisa ng nababawasan ang lakas niyang taglay ay iniwan ko siya at nagbanat ako ng boto para sa sarili ko. Marahil nagtatampo siya sa akin dahil hindi ko man lang binalak na umuwi para dalawin siya. Iilang beses niya na rin akong inalok na umuwi para magkasama naman kami ngayong hindi na ako nag-aaral para mabawi namin ang mga hindi namin nagawa nung nga-aaral pa ko. Ang mamangka, mamingwit, manguha ng prutas, at marami pa. Ngunit tumanggi ako, ang dahilan, nag-iipon ako para makapag-aral. Napag-isip-isip ko, di kaya siya nainsulto, dahil parang pinapamukha ko pa sa kanya na hidi niya ako kayang pag-aralin.

Napakarami kong pagkakamali sa buhay, ngunit siya lang ang bukod tanging tumanggap sa akin ng walang reklamo na maririnig. Bagamat, tinulungan niya pa akong bumangon.

Hindi ko ipinagkakanulo ang nagampanan sa akin ni ina. Siya man ay napakalaki ang itinulong upang mabuo ko kung sino man ako ngayon.

Ngunit bakit ganun? Bakit parang napakaaga naman yata. Marami pa kaming hindi nagawa ni ama. Napakaraming nasayang noon. Alam ko, lahat may pangalawang pagkakataon. Ayokong pangunahan Ka sa anumang desisyong gagawin Mo. Pero nakikiusap ako, wag muna Ama. Nagmamakaawa ako, hindi ko pa kayang bitawan si ama sa buhay ko. Kailangan ko pa siya.

Kay tagal na namuhay ako na walang kuya. Isa sa pangarap ko na magkaroon ng kuya ngunit alam kong hindi mangyayari iyon sapagkat ako ang panganay. Simulat sapol, si ama na ang itinuring kong lalaki ng buhay ko. Marami pa akong gustong sabihin kay ama. Sa kanya ko unang sinabi nung nagkaboypren ako, at gusto ko, sa kanila ko rin unang sasabihin paghaharap na ako sa altar.

Tila nagkamali ako sa aking mga basa sa aking magiging buhay sa hinaharap. Dahil kaakibat ng paglisan ko sa bahay upang maitaguyod ang pansarili kong kapakanan, ay ang responsibilidad na pilit ko mang itinatanggi ay tila buntot na sumusonod sakin. Hindi man nila sabihin ay alam kong umaasa din skin ang mga kapatid ko upang sila man ay makapag-aral. Sayang, sana di na ako umalis upang nagkasama pa kami ng matagal ni ama. Disin sanay natugunan ko ang mga puwang ng aming samahan na iniwan kong blangko noon.

Lahat may pangalawang pagkakataon.

Nagmamakaawa ako, huwag po muna. Ipahiram nyo po muna sa akin si ama. Nakikiusap ako ng pangalawang pagkakataon. Buong puso ko pong hinihingi sa inyo ang buhay niya. Panginoon, pahiram po muna ng buhay niya. Kung ok lang.

rejection

rejection? its fine
im used to it
im fine, alright
i always show
a smile with glow
to make them know

left alone in this empty room
staring the moon in the window
letting my tears flow
to cast away the sorrow

didn't need my company
they wont like me anyway
im boring as anyone can be
a dull quite lady

listening to the radio again
no one to share my pain
they left me feeling insane
self-pity as if always in vain

someday they'll come back
wanting me to share their sadness
sympathy for their grieve
and they would never leave

but can it be fast
'coz i may never last
i might feel tired
being alone and cry

missing you, but i cant say so...

walking alone
wandering home
but nowhere to go
do you still care
you got a lover here


staring the cellphone
wishing it would ring soon
"hello" , "how r u"
how sad i expect it though
you might care to text too

a whirlwind affair
trying to threw somewhere
but it still linger
lost in the game we're playing
would you mind me saving
this crazy loving feeling

be back, i just wanna say thank you

remembering those nights
when you sit by my side
counting the stars in the sky
laughing for no reason why

those walks in the streets
chasing for the butterflies
while your watching behind
i just run having fun

fixing the fence in the garden
watering flowers every now and then
running with dogie in the hall
when mother at lunch, called

pasting my kite
letting it fly so high
couldn't help to mesmerize
only if i could ride

but yesterdays gone
don't know what I've done
i really cant remember
have i let you know i care

lonely bear

Sitting by the corner
just stroking the chair
listening the crowd talks
smiling with their jokes

just looking around
didn't want to be found
don't want them to ask me
and know my mystery

'till you pop out behind
trying to knock me on ground
wearing your very warm smile
makes me blink for a while

you're talking so free
as if you already knew me
oh how would it be
i wanted you beside me

my world started to light
when you came to my life
i felt i do belong
having someone to come along

but now you're gone
you've left me behind
just leaving me alone
in this crowded room


i'll be back in the corner
to accompany my chair
waiting till you come
to bring back the warmth.

Tanong:Tumawa Ka Ba?

Matagak ko ng pinag-iisipan ang tanong na ito.Marami ang natatawa at napapailing pagtinatanong ko ito. Iyong iba naman, naiinis at binabato pabalik sa akin ang tanong. Pag-tinanong kita, sana maging totoo ka. Sana huwag mong palitan iyong una mong sagot. Handa ka na ba? Madali lang ito, pramis. Di ko pa natatapos yung tanong, tiyak may sagot ka na kaagad, ikaw pa. Ito na iyon, wag ka tumawa agad ha.Alam ko ngingiti ka, di mo mapipigilan ngumiti, alam ko iyon.

Huwag mo gawin makitid ang utak mo.Isang sipleng tanong lang. MAdali lang ang sagot, may consequences depende sa kung ano at kung paano ka sumagot. Huwag mo ring isipin gandahan o pag-isipan ang isasagot mo. Gusto ko yung natural lang. Iyong kung ano lang ang unang pumasok sa isip mo. Opps, hindi to maharot na tanong ha. Oh ayan napangiti ka na naman. Ganyan lang, yan ang gusto ko, yung tipong COOL.

Ay, patawad, nasa pagatlong talata na tayo, di ko pa nasasabi ang tanong. Ikaw kasi, ngiti ka ng ngiti, naaaliw tuloy akong bolahin ka. Ang cute mo pa naman pag ngumiti. Ngiti ka nga ulit. Ay tumawa ka na eh. Siguro iniisip mo baliw ang sumusulat nitong binabasa mo ano? Ikaw ha, huwag ganyan, pagbaliw ang sumusulat, kabaliwan ang sinusulat nun,at nababaliw din ang nagbabasa. Gusto mo ba mabaliw? Hindi malamang. Kaya isipin mo na lang, gusto ko lang ihanda ka sa itatanong ko.

Pramis ito na iyon. Sa dulo ng talata na ito. Opps huwag ka lilingon sa katabi mo ha, malamang, kung nakikibasa iyan, pinagtatawanan ka na niyan. O di naman kaya ay nakikingiti din iyan. Ang tanong ko ay tungkol sa atin. May kasama ka ba? Tiyak hindi mo gugustuhin na may kasama ka pag tinanaong na kita. Dahil ayaw mong malaman nila ang isasagot mo sa tanong na,

"Sinong bobo sa atin?"

Opps,,,, COOL ka lang sa sagot mo. Susubukan kong hulaan iyan. Itoy nakaayon sa aking obserbasyon sa mga taong nakapaligid sa akin, sa mga taong nakakasakay ko sa dyip, sa mga nakakasalubong ko sa mall, at sa lahat ng taong nakita ko na, sa panaginip at sa totoong buhay.

Kaya mahigpit kong pinapaalalahanan ang sino man na huwag gayahin ang mga sumusunod sapagkat ito ay ginagawa ng mga eksperto lamang.

1. Sigurado ako na napangiti ka sa tanong ko. Malamang sinabi mo na, "yun lang?". Pag ganyan ang sagot mo, normal ion sa mga taong nakatikim na ng kulangot. O wag na itanggi, totoo naman. Maalat diba?

2. Kung pagkabasa mo ay lumingon ka kaagad sa katabi mo, isa lang ibig sabihin nun. Ayaw mong amining iniisip mong bobo siya, kaya hanggang tingin ka na lang.

Huwag ka tumawa, iniisip mo bobo katabi mo.

3. Kung napamura ka pagkabasa mo sa tanong. Ay naku bato bato sa langit ang tinamaan, di marunong umilag. Alam ko kung ano nilalaro mo pagkabukas pa lang ng pc mo. (no offense on online games) Ok lang yun, kasama yun sa paglaki ng mga taong kagaya mo. Ang magmura at mamura.

4. Kung sinabi mo ang salitang "ikaw". Aba maghunustili ka, papunta sa akin iyon. Kung bobo ako, kabobohan ang sinusulat ko at bobo rin ang nagbabasa. Oh eh di bumalik din sayo, welcome to bobo world.

5. KUng nagbanggit ka ng pangalan bilang sagot mo sa tanong, bilisan mo na ang pagbabasa mo. Kung nariyan lang sa tabi mo ang binanggit mong pangalan, nakku, mag-ingat ka. Baka masapak ka niyan. Ngingiti lang iyan, pero naiinis na iyan.

Kung wala kang reaksiyon sa tanong dahil takot ka sa magiging outcome o sa mga consequences, malamang ang boring ng buhay mo. Subukan mo rin kasi tuikim ng kulangot paminsan-minsan, ang sarap kaya nun. It adds color to your life. Everytime na maalala mong ginawa mo iyon, tiyak mapapangiti ka. At least meron ka ng masayang maaalala pag-nag-iisa ka lang.

Pero kung wala ka talagang reaksyon sa kabuuan ng binasa mo. Kung hindi ka man lang napangiti, maaari ka nang magpatingin sa espesyalista. Normal ka pa ba? Pagkat normal sa amin ang tumawa sa mga walang kwentang bagay. Pagkat parte yun ng buhay.

Sa ibinato kong tanong, wala akong balak patamaan o tumbukin.

Nais ko lang ipahayag ang realidad na simpleng nagaganap sa buhay ng mga simpleng mamamayan. Simpleng realidad na maaaring nakaapekto sa takbo ng buhay ng bawat simpleng tao na madalas kinaiinggitan ng iilan. Iilan na masyadong abala sa lipunan, at wala ng panahon sa mga simpleng bagay na tunay na magmamarka sa kabuuan ng pagkatao ng simple at masayang nilalang.

Lets Get Contented

Being a traveler is not a hard hobby. It was not just looking for the hidden paradise this country has. Traveling was not just meant for the pleasurable purposes.Traveling do not just include beaches, cliff, mountains, falls, and so much more exotic exciting sites.

It is to see every abstract thing that every site bear. Only a few travelers travel into remote and squatters area. Who would travel in a muddy and odorous areas to see whats happening in a very simple life of squatters family.

Behind tall buildings and big malls surrounding our country, are the crowded houses scattered in the remote areas. With thin and rusted roof, hardened papers as their walls and an empty rice box. A couple with three siblings dwells in poverty and struggles to live life as easy as they can.

Every morning, before anything else, they would fetch water first.Five pesos for every 2 containers. A budgeted water for the laundry, for taking a bath, for dishes, and for all domestic use. Thirty pesos for a container of safe water, potable enough to substitute for every meal they've missed.

After an early breakfast, all members of the family gotta get a job even just for that day, to survive for the next. No one goes to school. Only some lucky ones goes to school, but would immediately stop in middle high school or even without graduating elementary because of poverty. The father and the mother tries to sell something eatable delicacies in the street, joining the busy crowd to look for some food. To compete with other vendors in the street too.

While the elders are busy hunting for coins to buy some foods, the children are giggling in the streets playing innocently. In their smile, you can see happiness without any hesitations and worries. They are contented with their life. Their feet, barely ran the roads, under the scorching heat of the sun. Smiles that warm every sorrowed heart. Giggles that touches every heart.

As the sun rises, all of the kids and tired elders, get to sleep. Rest to acquire energy for the next tiresome job. The streets leaved alone. With few plastics and candy wrappers. There were also some slippers without its pair, maybe the owner had leave it when his/her mother called him/her for a sleep.


By three in the afternoon, everybody back to work, the children will play again in the streets. Some are enjoying some snacks and some are just playing. Like a trade fair, there are many booths. There are selling snacks, juices, syrup coated bananas, Filipino delicacies and any home made snacks.

As the darkness closes in, slowly the number of children generates. It was there favorite play time. No sun to touch their skin, more people passing by, more fun. They will run and play until 10:00 in the night. After a tiresome game, they'll go home hungry. Sharing the food that their parents generates through the day. Eating happily with dried fish and smoked fish, contently.

They will sleep with smile in their lips. Waiting for the tomorrow to come for another fun games.

That is how simple life is. They live without any too high ambitions and dreams. Living everyday to the fullest.A life without big debts to pay and a life not sure of tomorrow. Well whatever comes tomorrow, that's another page of life. To be opened tomorrow and to be solved tomorrow. A life of less aims, less frustrations and more happiness. Real happiness.#

complain letter

Never before published writer..

Of course before anything else, this letter should start in a greeting. A sweet smile, with my teeth hidden and a sparkling eyes wanna welcome you to this complain letter. I am a dreamer, dreaming to be a proficient writer that could knock your thoughts. A writer that can introduce you new profound thoughts and insights that might serve better for the benefits of everybody.

At this time you make me one paragraph more popular than before, thank you for reading. As you continue, I am telling you again, I am dreaming to be a writer, who write articles, submit it to the publishing houses that will scan your articles and filter it with only bone and skin left and more of those things.

Oh my gosh!! How will i get published when i got no any journalism degree yet. But i'm sure that my teacher taught me the right thing to write .
I was born with my father as a farmer and my mother as household keeper.Amidst poverty,I still dreamed to get to my dream, I also wanted to learn what my classmates are learning right now as I was working while they are in college studying will soon get their degrees.

I wrote articles since then, since I was a kid in elementary, my teacher appreciated my "well versed" article according to my teacher. That inspires me a lot to join the school paper writers team during my junior and senior days in my high school life. I won some contest, I join most workshop and i wrote everything that pops on my mind. No ideas were trashed, everything were saved, even the drafts are folded well and kept in a sealed box protecting it from any harmful things that could liter it.

I don't know about this writing institutions why they always reject my articles.Why even a simple note or remark regarding the articles I have submitted they cant send back to me, or even email me that i write a weak article. Well, who am i for their attention, right?

I have nothing to say, thus, the scenario simply means I never wrote an eye catching lead that in the first place make them throw my paper in the shining metal trash bin in their office, and that's why they cant return my paper back to me. It means to say that I need to write and practice even more, get more eye bugs while editing my notes, sleep late more, imitate more styles but don't ever plagiarized those articles i have read. In this case I need more assistance and help in building a strong structured articles for me to catch their choosy eyes and put them into five to ten minutes reading my article.

Your almost at the bottom of this letter, and I catch your attention, right? They say " if you cant beat them, join them". And i should believe them, I wont try to beat you anyway, I just need your help for me to write just like you. It would be a great honor for me to received your tips and words regarding on article writing or should I say journalism.

I want to write better just like you. I want to follow the stars you are following, I want to read those things you have read.

Even some old unused books from you will do. You may not know me even by my name. But Im an avid fan of your magazine. It's just because I haven't got any good job yet to subscribed to your magazine.

I am not studying due to financial problem, but I madly in love with writing and reading articles.

At the end this is not a complain letter, but a letter from a hopeful writer who seeks your help. A writer from Mindanao, Philippines in which they thought a downed place where inhabitants are no good people,less educated and ignorant, in an instance I also wanted to raise my folks from discrimination.Mindanao is worth living. A paradise hides behind its green forest.

I cant and I wont join those rallies in the streets just to shout out my needs of education. Those words "bisaya ka kasi" will never bring me down.I know by my hands I can pursue my education without making any scandals in the street. For I believed in the quotes
"A point of a pen is powerful than a point of a gun.".


I already caught your attention, I know as you read this quotes.Now I'm a writer for I already catch attentions, and you are the first. I'm hoping that you'll help me to catch more attentions.

Deep inside of me, from the bottom of my heart, I thank you for reading this letter sir/ma'am. At this moment I pray for more blessings of your company and family. Thank you and once again i seek for your help, even a simple tip, note or word to come back to me is an honor and will inspire me to write even more and work harder to achieve my dream, to write just like you.#

Usapang Kairo Muna tayo.......

Lahat tau may kanya kanyang katangian. Lahat ipinanganak na iba sa bawat isa. Bawat buhay ay may bawat disenyo na sadyang iba sa bawat kapwa na ating naka- at makakasalamuha. Huwag kang magtaka kung ikaw ay nag-uulam ngayon ng tuyo samantalang ang iyong kapitbahay ay nagtitiis na lang sa nilagang baka at chicken macaroni salad. Ganyan talaga ang buhay, dahil hindi kau ipinangank na magkakaparehas ng distinasyon sa buhay. Kung ang lahat ay ipapanganak na mayaman, sino na ang magbubungkal ng lupa para may mabili tayong bigas? Wala di ba. Sapagkat ang buhay ay isang malaking ecosystem kung saan ang lahat aynagkakarugtong. Hindi pwedeng mawala ni ang pinakamaliit na bahagi ng sistema. KUng hindi ay magiging imbalance ang sistema. HIndi naman sinasabing msama ang mangghusga ng kapwa mo tao, ngunit sadyang hindi lang talaga siya maganda sa paningin ng Poong Maykapal, sapagkat kung pano mo hinusgahan ang kapitbahay mo ay sa gayong paraan ka rin huhusgahan ng langit na darating sa panahong hindi natin alam. Kaya tayong nilalang ay nararapat na maging laging handa sa pagdating ng paghuhukom, tayoy nararapat na magbantay umaga at gabi, sapagkat itoy darating tulad ng magnanakaw, daating hindi mo inaasahan, sapagkat binabantayan niya ang bawat kilos mo't galaw. Napapansin ko sa bawat umaga tuwing nakatayo ako sa may pinto ng tindahang aking binabantayan, napakaraming dumaraan. Lahat may kanya-kanyang istilo sa paglakad. iyong iba, parang hinahabol ng kung anong multo na kung maglakad ay tila lumilipad na. Nakayuko at abala sa pag-aasikaso ng kung anu-ano sa katawan niya, tulad ng pag-aayos ng butones, pagsusuklay, at pagkakalikot sa dalang bag. Naghahanap ng kung anu-ano. Iyong iba naman, tila binibilang pa ang bawat hakbang. Tinatandaan ang bawat kalyeng nadadaanan. Simple lang ang buhay, walang bahid ng lungkot sa mukha. NI hindi mo makikita kung may bakas man ng problema at pag-aalinlangan. Kung meron man, iyon ay natatabunan ng matamis na ngiti sa mga labi na sumisilay tuwing nakasalubong ng kakilala sa daan. Iyong iba naman, nakayuko lang, tila kay lalim ng iniisip at napakalaki ng problema. Parang nagdadalawang isip kung hahakbang o hindi. Parang babalik na lang o tutuloy na. Bahala na si batman, o kung sino pa pamang superhero. Nag-iisip, naiiling at tila iiyak na sa dami ng iniisip. Napapakamot sa ulo, wala namang kuto. Iyong iba may kasama sa paglalakad at tuwang tuwa habang nagkukwentuhan. Tinatahak ang landas ng may kasama. Myroon ding naglalakad ng may kasama ngunit tila hindi naman kilala ang kasama niya. Ni hindi sila nag-uusap. Malungkot ang mukha ng bawat isa. Maraming naglalakad ng nag-iisa. masaya kahit walang kasama, kasi alam ang patutunguhan niya. Alam niya ang direksyon ng landas na tinatahak niya. Samantalang iyong iba ay palingon-lingon pa, tila naghahanap ng makakasama. Nagbabakasali na may makitang kakilala at maalok na masamahan siya sa pagtahak niya ng landas niya. Tunay na iba-iba ang landas ng bawat nilalang. kadugo mo man o kakilala lang, hindi maaaring ang inyong landas ay magkakapareha. Kanya kanyang disesyon, ibat-ibang patutunguhan. Nasa disesyon lang yan, at sa tiwala sa KANYA. gawin mo ang itong makakaya, ang iba ay sa KANYA na. itutuloy.......